Op Instagram zie je ze bij bosjes voorbij komen: mensen met perfecte lichamen. Het lijkt alsof sommige mensen in de sportschool wonen. Hebben ze niets anders te doen? Of hebben ze genoeg sponsors om van hun perfecte lichaam te kunnen leven? Kijk, ik wil er ook best goed uit zien, maar ga daarvoor niet tot het uiterste.

Schijnperfectie

Ik heb helemaal geen zin om elke dag om 5 uur op te staan, om een paar uurtjes in de sportschool te kunnen pakken. En ik ben al helemaal niet iemand die sportselfies van mijn sixpack (voorzover ik die al zou hebben) maak. Als ik bikinimodel was, zou dat misschien anders zijn. Dat ik mijn lichaam niet exploiteer en zo perfect mogelijk probeer te krijgen, heeft overigens ook zo z’n nadelen: ik zal nooit een uitnodiging krijgen om te komen sporten in een hippe nieuwe gym in de buurt, maar zal zelf voor mijn lessen moeten betalen. Logisch, want ik pas niet in het sjabloon van de fitgirl. Fithacking gaat niet over mijn healthy food choices en mijn happy shape habits, maar over tech. Sterker nog: omdat ik bijna geen Engelse woorden gebruik, valt meteen op dat ik geen millennial ben.

Perfecte lichamen

In het leven van de verveelde fitgirl (en boy) draait het maar om één ding: een zo perfect mogelijk lichaam. Al die perfecte lichamen kunnen je behoorlijk onzeker maken, wat weer leidt tot heel andere problemen, zoals mensen die met onrealistische verwachtingen naar een personal trainer stappen.

YouTuber Peter de Harder (Petrus) ergerde zich aan al die schijnperfectie en besloot te kijken hoe het is om een perfect lichaam te hebben. Hij ging drie maanden fanatiek trainen en hoe dat verliep is te zien in de documentaire ‘Perfectie is perceptie’. Het lukte de 24-jarige Peter om met een strak sport- en voedingsschema zijn perfecte lichaam te behalen. In de documentaire laat hij zien hoe realistisch dat is en andere jongeren bewust maken dat het allemaal maar schijn is.

Foto: Ilja Meefout

Peter moest flink trainen om zijn ideale lichaam te creëren. Hij ging aanvankelijk drie keer per week naar de sportschool, maar voerde het later op naar twee keer per dag. Echt gelukkiger werd hij er niet van. Sterker nog, zijn hormonen raakten zo uit balans dat hij er agressief van werd. “Mensen realiseren zich niet dat het een vak apart is om er zo uit te zien. Al die likes betekenen niet dat je ook gelukkig bent”, vertelt Peter na afloop. “Tijdens het trainen was ik juist een verdoofde versie van mezelf.” Bovendien werd hij er nog onzekerder van.

Ook ambities om onderbroekenmodel te worden? De documentaire laat zien wat je ervoor over moet hebben: