Het is precies een week geleden dat ik op SxSW 2015 een presentatie gaf. Twintig minuten mocht ik in een van de meest populaire zalen (ballroom G) praten over fitness en wearables. Ballroom G is de plek waar elk halfuur een andere inspirerende expert het podium betreedt, om te praten over het onderwerp waarover hij/zij een boek geschreven heeft. Vaak schrijvers dus en daar was ik eentje van. Al had ik geen boek aan te prijzen, want mijn boek Fit met apps en wearables is immers in het Nederlands. Ik koos voor een kritische insteek: hoe het meten met al die apps en wearables je gek kan maken.

Dat bleek een goed idee, want daarmee onderscheidde ik me van de hosanna-verhalen die elders op het technologiefestival te horen waren. Dat apps en wearables handig zijn, weten we nu wel. Maar hoe voorkom je dat je je doelen saboteert omdat je alles tegelijk wilt doen? Helaas zorgde (alweer) drukte rond iCulture ervoor dat ik nauwelijks tijd kon steken in de voorbereiding. Ik had me maanden tevoren zo voorgesteld, dat ik vrienden zou uitnodigen voor een proefpresentatie in Nederland, zodat ik nog een paar keer het verhaal kon aanscherpen. Maar zoals wel vaker: andere dingen vroegen om dringende aandacht en daardoor kwam het idee om een Engelstalig ebook met een ingekorte versie van ‘Fit met apps’ te maken, helemaal niet van de grond. Achteraf niet erg trouwens, want zelfs als iedere aanwezige in de zaal meteen mijn ebook had gekocht, was ik nog maar nauwelijks aan 200 exemplaren gekomen.

Wat veel leuker was, waren de twee interviews na afloop: die met de mannen van NOS kwam het eerst online en het bijbehorende artikel was die dag een van de meestgelezen op NOS.nl. Op een zonnig dakterras in Austin vroeg Rachid wat het gevaar is van data-overgewicht.

Hier kun je de NOS-video zien

Later was ik ook nog bij Fast Moving Targets te zien te zien, in een interview met Erwin Blom. Fast Moving Targets is de uitgever van mijn boek, maar dat was eigenlijk toeval. Erwin maakte tijdens SxSW videoverslagen, waarin hij op zoek ging naar Nederlanders die op SxSW iets te vertellen hadden. In onderstaand filmpje ben ik te zien (vanaf 2:45 minuten, vlak na het fragment met Eric Schmidt van Google).

De uitgebreide introductie over iCulture moet je maar even voor lief nemen 😉 Ik was aanvankelijk wat uit m’n ritme gebracht omdat de organisatie de slides die ik had gemaakt niet goed projecteerde: er vielen hele stukken weg, waardoor mensen grafieken niet goed konden zien. Maar ik sloeg me er doorheen en het was gelukkig voor niemand reden om de zaal uit te lopen. Want dat is wel een punt bij SxSW: mensen lopen de zaal in en uit, omdat het leuk is om spontaan ergens binnen te lopen en te worden gegrepen door het verhaal dat op het podium te zien is. Spontane ontdekkingen zijn het leukst.

Zowel de NOS als FMT vroegen me, hoe je op zo’n podium van SxSW terechtkomt. Eigenlijk is het vrij simpel: zorg dat je een goed onderwerp hebt, dat in maart volgend jaar nog relevant zal zijn. In de zomer dien je je voorstel in en probeert supporters te werven. Hoe meer mensen vooraf op jouw voorstel stemmen, hoe meer de organisatie ervan overtuigd raakt dat jouw idee interessant is. In het najaar hoor je of je bent uitgekozen. Als dank krijg je een SxSW Gold-badge ($1500) zodat je volledige toegang hebt tot alle Interactive- en Film-sessies. De reis en het hotel moet je wel zelf betalen – logisch eigenlijk, want met de duizenden sessies die elk jaar plaatsvinden is het bijna onmogelijk om voor al die mensen reis en verblijf te regelen. Voor de grote namen zoals Eric Schmidt wordt er vast iets geregeld, maar als gewone boekauteur is het vooral een eer om op SxSW te mogen staan. Het levert je zoveel meer op dan een praatje of signeersessie in de lokale boekhandel. Mocht je dus ook plannen hebben om eens op SxSW te spreken: gewoon doen! In mijn geval heb ik vrij spontaan op het laatste moment een voorstel ingediend met het idee ‘als ze me uitkiezen, kan ik nog alle kanten op met het verhaal’. Dat bleek de juiste tactiek: kies een prikkelende insteek, een originele benadering van je onderwerp en de kans is veel groter dat je mag komen spreken, dan wanneer je een doodgeanalyseerd praatje voorstelt, waarmee iedereen aan z’n trekken moet komen.

Wat me tegenviel aan het proces was de technische support. Je besteedt toch een paar maanden aan voorpret en de dag voordat je moet presenteren, breng je een paar uur op je hotelkamer door, om nog alles goed door te nemen. Er is een speaker lounge, waar je ongezonde snacks kunt krijgen en rustig nog wat kunt werken aan je presentatie. Maar op het moment dat je echt op het podium moet, zit er een presentator (die geen verstand van techniek heeft en er alleen is om je aan te kondigen) en een onnozele scholier die er alleen voor het geluid is. Mijn slides waren maar voor de helft zichtbaar en het duurde zeker tot halverwege mijn presentatie dat iemand van de techniek kwam ingrijpen. Terwijl je zou willen dat ook die laatste voorbereidingen voor de presentatie net zo serieus worden uitgevoerd, als jij ermee bezig bent geweest.

Opluchting na afloop

Maar niet getreurd: de presentatie was uiteindelijk een succes, ik heb eruit kunnen halen wat ik hoopte en ik ben een onvergetelijke ervaring rijker. Ik stond in een line-up met grote namen, ik had een goed verhaal en ben trots op mezelf. Als ik volgende week een pitch moet doen voor de TEDxAmsterdamWomen Startup Awards, is dat zoveel gemakkelijker geworden omdat ik al op zo’n groot podium heb gestaan. Dus mocht je ooit plannen hebben om iets op SxSW te doen: grijp het aan! Het is een onbetaalbare ervaring.